วันที่แม่เสียชีวิตนั้น...รุ่นพี่ที่นับถือแจ้งให้รีบมาหาแม่ด่วนและได้รับโทรศัพย์จากคุณพ่อ
ให้รีบกลับไปต่างจังหวัดด่วน ในวันนั้นต้องไปช่วยราชการศาลจังหวัดนครนายก ปี2548
พอไปถึงจัวหวัดนครสวรรค์พบคุณแม่นอนไม่ได้สติอยู่ที่ โรงพยาบาลสวรรค์ประชารักษ์แล้ว
ในคืนวันนั้นได้ปล่อยปลาและใส่บาตร แม่ชีท่านหนึ่งก็ทักถ้าคุณแม่ผ่านช่วงนี้ไปได้ก็จะอยู่
อีกนาน ร่างกายไม่การตอบสนองอะไรเลย มีแต่ช่วยเครื่องช่วยหายใจ และน้ำเกลือเท่านั้น
ลูกๆทุกคนสวดมนต์ให้ ผมไ้ด้นำผ้ายันไปด้วย วางไว้ที่หัวนอนคุณแม่....วันรุ่งขึ้น..
อาการก็ไม่ดี พอตอนบ่ายอาการก็ทรุดลง จนถึงการจากไป หมอและการแพทย์ช่วยด้วยการปั้มหัวใจช่วย และฉีดยากระตุ้นหัวใจให้ 2 เข็มด้วย
จนเวลาสำคัญมาถึงพบว่าหัวใจหยุดเต้นช่วงเย็นต่อหัวค่ำ คืนนั้นก็นำศพคุณแม่ไปไว้ที่
ห้องเย็น และได้ขอแบ่งเส้นผมแม่ออกมา เป็นที่ระลึกโดยพี่สาวไป ก่อนทำจะนำศพเข้ากรุงเทพฯในเที่ยงวันนั้น
ไปที่วัดเทพลีลา และนำศพรดน้ำ ก็จะทำพิธีบรรจุศพลงโลงต่อไป...
ข้าพเจ้าได้บวชเณรให้แก่แม่ ในวันที่บวรเสร์จนั้นได้ทำพิธีโดยพระจำนวน 10 รูป สวดมนต์ให้ศพด้วย หลังฉันเที่ยง กระผมก็อยู่ปลายผ้าที่วางจากโลงศพลงมา..พบว่า..เริ่มสวด คำว่า อานิจังวัดตสงฑ์ขาลา...กระผมได้ร้องไห้ออกมา เป็นอย่าง ซึ่งก็ไม่รู้ว่า สื่ออะไรที่ทำให้กับข้าพเจ้า ร้องไห้ออกมาเช่นนั้น จนพ่อทนไม่ได้ก็ได้เดินออกจากศาลาไป
กระผมได้ไปนิมนต์พระเลขา สมเด็จฯ เป็นประธานฝ่ายสงฑ์ ในการวางผ้าไตรพระราชทาน และร่วมนำหนังสือชื่อ ชีวิตนี้น้อยนัก เพื่อเป็นทำทานแก่แขกในงานศพทุกท่าน.ในครั้งนี้ด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น